Als kind las ik ‘De geheime tuin’ van Frances Hodgson Burnett meerdere keren. Het idee om door een poortje te gaan en in een totaal andere wereld te belanden, daar kon niets tegenop. Nu woon ik naast de volkstuinen en ik realiseer me, dat deze twee tuinen het zelfde in me oproepen. Rust, vrijheid en een klein beetje mysterie. Regelmatig ben ik er te vinden om deze serie uit te breiden, maar soms gebruik ik mijn fotografie als excuus, gewoon om hier te mogen zijn. Die camera is dan mijn alibi.